Elke dag is een belevenis, zelfs als je niets doet

Laatste verslag dateert alweer van 19 december. Ruim 3 maanden op reis nu en nog steeds blijft elke dag een bijzondere ervaring. Tja, je bent in Afrika en je mist dingen van thuis of beleeft ze op een geheel andere manier: zoals kerst (behalve jingle bells en en een kerstmuts lijkt het niet echt op kerst; kerst op het strand en snorkelen met kerst is nieuw voor mij), oud en nieuw (aangezien een aantal vrienden in Breda verbleef met oud en nieuw, prefereer ik oud en nieuw in een zwembroek op Zanzibar; maar natuurlijk mis je familie en vrienden dan). Je mist verjaardagen (mijn broertje is morgen jarig) en ik mis de geboorte van mijn naamgenoot (ja Bas en Carin: wat ben ik trots en blij dat jullie dat hebben gedaan).

Nu heb ik alleen geschreven over wat ik mis of ga missen, maar het is niet voor niets alweer 3 maanden geleden dat ik vertrok thuis. Dat is omdat elke dag een ervaring is die je ook niet wilt missen. Het levert je zoveel mooie momenten en ontmoetingen op. Echter lijkt het me ook nu weer beter om mijn belevingen chronologisch te beschrijven.

Op 19 december vertrek ik ‘s avonds rond 10 uur uit Jinja, Oeganda. De geplande reis zou via Kenia naar Arusha, Tanzania gaan. Behalve dat ik naast een ongeveer 50-jarige zwetende en stinkende vrouw zat was de busreis vrij comfortabel tot in Kenia (14 uur). De reis naar Arusha was een stuk minder comfortabel, omdat ze naast het normale aantal passagiers ook probeerden om zoveel mogelijk bagage mee te nemen en dan bedoel ik ook echt zo veel mogelijk: dat betekent: gangpaden vol; bagage op schoot en het dak wordt verhoogd met 2 meter. Ik was dan ook zeer verbaasd dat bij het eerste stoppunt bleek dat er nog meer mensen in pasten. Rond 9 uur in de avond arriveerden we in Arusha. Via een ‘zeer goede kennis tijdens de busreis’ vond ik een plaats om te slapen, inclusief douche en toilet voor nog geen 7 euro: water was steenkoud, toilet was een gat in de grond en het muskietennet zat vol met gaten; maar ik sliep heerlijk.

Dan word je wakker de volgende dag en denkt: wat zal ik vandaag eens gaan doen? Ik besluit een taxi te zoeken en te vragen naar een last-minute safari richting Ngorongoro Crater. Dit blijkt mogelijk en samen met mijn reisgezelschap; bestaande uit de Franstalige Vivian en de Engelse Annabel vertrek ik richting het nationale park Tarangeri. Hoewel ik al veel olifanten, leeuwen en giraffen heb gezien blijft het elke keer weer bijzonder om deze dieren te zien; de leeuwenwelpjes zijn net lieve poesjes; echter als je te dicht in de buurt komt verhindert de moeder deze gedachte: wat een machtige brul hebben deze dieren. We slapen op een schitterende locatie in de buurt van de Crater. Daar sluiten twee Russische dames (Kate en Nadia) zich bij ons aan voor de komende dagen. De combinatie van het gezelschap was ontzettend leuk: de humor van Annabel, het Frans-Engels van Vivian en de 2 vrolijke Russen (die bij het zien van een safari-jeep al opgewonden raken). De camera van Vivian heeft wat lachwekkende momenten veroorzaakt. Haar camera was blijkbaar kapot, maar ze had gelukkig een reservecamera bij. Deze dateerde echter ongeveer uit het jaar 0 en maakte het geluid van een opstartende motor. Ik denk dat het de reden was dat we geen luipaard hebben gezien in de Crater; het zijn schichtige dieren, en bij het geluid van die camera zie je ze sowieso niet.

De nacht slapen we weer op dezelfde campsite waar ik echter een grote blunder beging. Na de bar wilde ik in het donker naar mijn tent lopen, maar toen ik bij mijn tent was besloot ik dat het slimmer was om even te plassen. Echter had ik geen zin meer om terug te lopen naar de toiletten dus besloot het maar naast mijn tent te doen. Op het moment dat ik mijn tent in wil stappen blijkt hier iemand anders te slapen (op dat moment sliep zij niet meer); blijk ik de verkeerde tent te hebben genomen. De volgende dag weer een safari en aan het eind van de dag terug naar Arusha.

Op 24 december heb ik het vliegtuig genomen naar Arusha. Alleen het vliegen boven de zee was al prachtig. Dat beeld werd versterkt toen ik rond halverwege de middag op mijn locatie Kendwa Rocks (Zanzibar) arriveerde. Wat een prachtig beeld. Hutjes op het strand, parelwit strand en een helderblauwe zee; zomaar een paar ingrediënten voor een heerlijke relaxtijd voor een week. ‘s Avonds was het kerstdiner dat we hebben genuttigd met een aantal reisgenoten. 25/26 december; Christmas en Boxing Day leveren een aparte kerst op: het is schitterend weer, beachbal spelen op het strand en drankjes doen. Laat ik echter het Afrikaanse dansen niet vergeten. Het is niet zo heel moeilijk om de Afrikanen en Europeanen te onderscheiden op de dansvloer; kortom fantastische dansers en danseressen.

De 3 dagen daarna ben ik echter ziek geweest: mix van verbrand door de zon en verkeerd voedsel (zat er wel een keer aan te komen aangezien ik tot die tijd zowat alles heb gegeten). Wat een beroerde nacht was dat: om het uur werd ik zwetend wakker en moest ik naar het toilet rennen om ’number one’ (de grote behoefte) te doen. In totaal heb ik ongeveer 15 keer deze run gemaakt. Aan het eind van de vermoeiende dag kwam ik op het ’o zo slimme idee’ dat het wellicht verstandig is om diarreeremmers te gebruiken. De 2 dagen erna was ik nog steeds niet fit, maar het ging beter. Op 30 december was ik weer de oude en kon ik weer bij de rest van de groep aansluiten. Inmiddels had zich ook een hilarisch duo van 2 Nederlandse meiden aangesloten. Heerlijk klagen over alles: het is te heet, water is te warm of te koud, de zon schijnt te fel; het eten is niet goed en ‘s avonds klagen tegen mij (na een aantal drankjes) dat er ‘een of andere gek’ een touw over het strand had gespannen waar ze over struikelden (de volgende dag bleek het een volleybalveld te zijnJ). Maar laat ik bovenal niet vergeten dat ze ons enorm veel lol bezorgden en het klagen altijd gepaard ging met een lach. Ze vertelden me ook alle geheimen die ze hadden; want een man van 35 kun je dat best vertellen. Misschien is het verstandig om mijn baard is te gaan scheren, bedacht ik me toen. Grappig was dat toen ze eindelijk positief werden er tijdens het eten een rat in het opgestoken haar van de ene ging zitten en de andere zo hard begon te gillen dat het gehele restaurant het idee had dat er brand was uitgebroken.

Oudjaarsdag heb ik besteed met snorkelen, beachbal en zwemmen; geeft toch een heel ander idee dan boven de oliebollenbakken hangen. Oud en nieuw op zichzelf was een megaparty met 2000 mensen op het strand in een heerlijke vriendelijke en relaxte sfeer. Behalve het missen van vrienden en familie geef ik de voorkeur aan deze temperaturen en sfeer.

Op 3 januari vertrek ik met 4 Duitsers met de ferry richting Dar Es Salaam. Ik heb afgesproken om met een wat meer georganiseerde groep te reizen vanaf Dar Es Salaam richting Cape Town. Daar verblijf ik vijf dagen op een heerlijke campsite direct aan de oceaan. De dagen besteed ik met het rondwandelen in Dar Es Salaam; lokale marktjes bezoeken en heerlijk relaxen. 7 januari ontmoet ik de rest van de groep en op 8 januari vertrekken we richting Iringa, Tanzania. Door de grote afstanden vertrekken we vroeg in de ochtend (5 uur). Vanaf nu ongeveer 5 tot 6 weken puur kamperen voor de boeg. Door het ontbreken van een slaapmat heb ik de eerste 3 weken op de grond geslapen, behalve een zere rug viel het mij wel mee. Het wordt een soort ritme: reizen, opzetten van de tent, diner klaarmaken en slapen. Na de eerste dag reizen was ik zo gebroken dat ik als een blok in slaap viel. Echter bleek ik zo hard en vreemd te snurken dat mijn tentmaat Mitch dacht dat er een hyena rond de campsite zwierf. Gelukkig is het bij die ene nacht gebleven.

De volgende dag een nieuwe lange reisdag richting Malawi. Het reisgezelschap bestaat trouwens uit ongeveer 12 Australiërs, 1 Koreaan, 2 Brazilianen, 1 uit VS en 1 uit UK. Aangekomen op de campsite spelen we een game beachvolleybal en hangen wat aan de bar. Dit blijkt de voorbode voor een wilde nacht. Dit komt echter niet door de drank, maar door het onvoorspelbare weer. Niemand had de regenhoezen paraat, waardoor enkele tenten ongeveer wegdreven en een groot deel van de kleren doorweekt was. Mitch en ik hadden zowat de enige waterdichte tent, maar rond 5 uur in de morgen werd het echt te gek en besloten we om naar de bar te gaan. We openden de tent en zien de rest van de groep staan: volledig doorweekt en zonder tent. Het bleek ongeveer zo te zijn gegaan. Halverwege de nacht wordt je wakker van de regen en tikt je slaapmaat aan; die wordt slaapdronken wakker en zegt ‘nee joh valt wel mee, ga slapen’, je valt nog een uur in slaap, maar dat blijkt de genadeklap te zijn en je wordt zeiknat wakker. De volgende dag op de campsite hebben we een voetbalmatch met de lokale mensen. De schuchtere Nick uit de UK (tenminste ik dacht dat hij dat was) blijkt een uitstekende keeper te zijn, de Brazilianen blijken ook wel wat te kunnen, maar we zijn helaas niet opgewassen tegen deze Afrikanen op deze ondergrond.

11 januari gaan we verder naar de volgende campsite aan Lake Malawi. Een wonderschone campsite direct gelegen aan het strand en het meer. Voor het eerst in mijn leven paard gereden en gezwommen met het paard; een mooie en zeker voor herhaling vatbare ervaring, maar wat had ik een pijn aan ‘mijn ballen’ de volgende dag. We waren met 3 personen; de andere 2 personen waren echter gemiddelde ruiters in tegenstelling tot mij. Het kostte dus ook wel een aantal keer stuiteren voordat ik galop een beetje onder controle had, maar het is fantastisch om te doen. De volgende dag besteed aan een wandeling door het dorp en het bezoeken van de school, ziekenhuis en de kerk. Armoede blijft elke keer weer schrijnend om te zien: kinderen met gescheurde kleren, zonder schoenen en zonder ouders (HIV). We deden dit met een groep van ongeveer 10 personen; halverwege besluiten om wat drinken te kopen. Na 1 slok besluiten de meesten van ons (heel mooi om te zien) om het drinken aan de meelopende weeskinderen te geven. Zo blij zijn met een slok cola of sinas; tja waar zijn wij nog tevreden mee vroeg ik mezelf af.

13 januari richting Zambia. De eerste dag was een doorreisdag. 14 januari naar Lusaka met een mooie campsite waar de zebra’s, antilopen en giraffen rond de camping grazen. Sinds Dar Es Salaam heb ik weer hardloopschoenen en probeer regelmatig een rondje te doen om heerlijk te kunnen genieten van de natuur en de schoonheid van het landschap. Het klinkt misschien een beetje filosofisch, maar het is gewoon echt ‘puur schoonheid’!!!

15 januari richting Livingstone waar Nick in de truck zijn duidelijke voorkeur voor lokaal voedsel al uitspreekt. Hij maakt dat ook waar, alleen op een andere manier dan ik verwachtte. Hij gaat uit eten bij de Zambiaanse Fastfoodketen ‘Hungry Lion’. Zijn humor is zo ontzettend droog dat je er wel om moet lachen; hij heeft een beetje weg van Mr. Bean. Onze Koreaanse reisgenoot (de naam die wij gebruiken is J, omdat de naam niet uit te spreken is) wil het Australische voedsel ‘vegemite’ wel proberen en verwacht een soort Nutella op haar brood te smeren. Stel je voor dat je chocolade verwacht en je neemt een grote hap en het blijkt zo verschrikkelijk zout te zijn. Ze vulde dan ook onmiddellijk de afvalbak met haar enorme hap. De 2 Brazilianen Felipe en Camilla zijn heerlijke vrolijke persoonlijkheden. ; Felipe probeert alle gemaakte regels en afspraken te breken op een positieve manier en bij de eerst volgende waarschuwing gebruikt hij meestal de volgende zin: ‘Excuse me; don’t speak. English; Portugese?’.

Later op de dag bezoeken we de Victoria Falls: zooooo mooiii!!! Zoveel kracht van het water; staan op 10 meter van de regenboog en een prachtige omgeving. Felipe, Nick, Paul, Mitch en ik besluiten af te dalen naar ‘de boiling pot’ en komen daar op het idee dat het misschien wel mooi is om in de snelstromende rivier plaats te nemen en een soort van jacuzzi te nemen; vasthoudend aan rotsen blijven we op dezelfde plaats en genieten van een heerlijk bad. Tja als je wordt meegesleurd met het water heb je best wel een probleem zeg maar; echter gaf het ook wel een enorme kick om het te doen.
De volgende dag richting Botswana en genieten van een game-drive in Chobe National Park en een heerlijke nacht op een bushcamping met wilde dieren rondom de camping in de nacht.

De volgende morgen nog een gamedrive en dan richting de Victoria Falls, maar dan in Zimbabwe. Nick en ik besluiten om in de middag de Gorge Swing (een soort Bungee) te doen. Wat een ervaring is dat. Totaal zonder zenuwen wachten we op de sprong. Tot het moment dat ik plaatsneem op het platform en me ineens een stuk minder comfortabel voel. We vragen voor de 2 meest angstige sprongen; dit blijken de handstand en achterwaartse val te zijn; ‘steen, papier, schaar en ik moet de achterwaartse doen en ben als eerste. Je loopt gewoon achterwaarts van de plank af en maakt een lange vrije val. Voor een paar seconden heb je een vreemd gevoel in je maag, maar het geeft ook een enorme kick. Nick deed de handstand, maar werd door zijn zenuwen in de lucht gehouden door een sterke Afrikaan en niet door zijn armen, die trilden van de spanning.

In de avond heerlijk geborreld met Nick, Felipe, Camille, Paul, Mitch en nog een paar. De dag erna samen met Nick, Felipe en Camilla geraft. Bij de eerste val uit de boot zie ik een Indiër vlak naast me als een wilde in het water slaan met zijn handen. Ik vraag hem wat hij aan het doen is en hij begint te roepen naar mij dat hij niet kan zwemmen. Het beste is om je gewoon mee te laten voeren door de stroming, maar ik vraag me nog steeds af wat hij in een raft deed. In de middag een all-inclusive bootcruise over de Zambezi-river. all-inclusive programma werd wellicht iets te uitbundig benut, waardoor een aantal van ons rond 7 uur in de avond moeite hadden om zich nog verstaanbaar te maken. Er zaten echter ook 3 65+ -ers op de boot. Bij aanvang vroegen ze al aan de kapitein of ze niet op de verkeerde boot zaten. En eerlijk gezegd snapte ik hun angst wel: als je om je heen kijkt en je ziet 25 jongeren op een boot, tja………

19 januari was een relaxdag. Ik stapte uit mijn tent en zie 10 mensen lachend mijn kant op kijken. Er wordt aan mij gevraagd of ik met iemand heb geslapen; en ik kijk vreemd op en heb eerlijk gezegd geen idee waar ze het over hebben. Blijkt er dus een aap een tijdje in mijn tent te hebben gehuisd die uiteindelijk mijn sinaasappels heeft gestolen; ik denk dat ik dan toch goed heb geslapen.

20 en 21 januari een overnachting en 2 gamedrives in een park waarbij ik eindelijk de luipaard heb gespot. Een overnachting in het wild weer, waarbij de geluiden van leeuwen en buffels rond de campsite mij gelukkig niet wakker konden houden. Leeuwen doen schijnbaar niets tegen grote objecten (tent). Ik vroeg me wel af; wat als deze leeuwen nu eens heel veel lef hebben.

Woensdag een lange reisdag en donderdag nog een overnachting in de schitterende natuur van Botswana; Oakavenga delta. En Vrijdag en Zaterdag relaxen aan het zwembad.

Als ik terugkeer naar Nederland weet ik in ieder geval zeker dat ik de armoede, vriendelijke mensen en schoonheid van Afrika nooit zal vergeten!!!