Einde van een geweldige reis!

Einde van een geweldige reis!

Aan de vooravond van onze reis terug naar huis wil ik nog 1 verhaal met jullie delen. Aan de ene kant om mensen te vertellen wat we hebben meegemaakt; aan de andere kant is het een soort van dagboek voor mezelf geworden.

Inmiddels zijn Harm en ik alweer 6 weken samen en het voelt heerlijk vertrouwd kan ik wel zeggen. Samen hebben we heel erg veel gelachen en ook mindere momenten en gedachten kunnen delen. Heel leuk ook om dit met mijn broertje te kunnen delen. Allebei hebben we wel onze moeilijke momentjes gehad, maar dan konden we terugvallen op de band die wij als broers hebben. Ik wil altijd zijn grote broer en voorbeeld zijn, maar besef dat ik daarin zeker veel tekort schiet. Achteraf ben ik zooo ontzettend dankbaar voor alle momenten die we samen hebben kunnen delen. Lieve broer Harm, heel erg bedankt dat je mij bent komen opzoeken, bedankt voor de fijne tijd!!! Hopelijk staat je vriendinnetje je morgen met open armen op te wachten op Schiphol!

Terug naar de eerste dag waar ik Harm heel vroeg in de morgen ging ophalen in Nairobi. Een aparte hereniging kan ik wel zeggen, want het eerste wat hij nodig had was geld. Hij was namelijk geld vergeten voor een Visa. Het werd een mistige terugweg waarbij de chauffeur vrolijk door rijden met een wel heel beperkt zicht, terwijl ik aan Harm alle regionale nieuwsfeiten vroeg. De ochtendgloren kwamen en Harm begon toch maar eens een beetje om zich heen te kijken en te genieten van het wisselvallige landschap wat Kenia te bieden heeft. Aangekomen bij Wilson en Evelien was zijn eerste reactie dan ook, ik wist niet wat ik moest verwachten, maar dit in ieder geval niet. Ik had de eerste dagen nog genoeg werk te doen, dus is Harm met 2 andere bezoekers naar het dichtsbijzijnde stadje Kimana gegaan. Die dag is hij ook gelijk geconfronteerd met de heerlijke Afrikaanse mentaliteit. Even pinnen ging niet door, want de pinautomaat zou bijna gemaakt zijn, duurt nog maar een half uurtje. Dit bleek dus te resulteren in een dagactiviteit.

Op zaterdag 26 april hadden we een Masaii-dag. Vanuit de leeftijdsgenoten van Wilson werd een nieuwe leider gekozen voor de stam. Een behoorlijke grote gebeurtenis waarbij we nog een aantal leuke voorvalletjes hebben gehad. Als eerste hebben we even met de kleinzoon van Nelson Mandela gepraat. Daarnaast wat heerlijk vlees op, genaamd kauwgomballen met een vleessmaakje. Verder hebben we teveel in de koeienpoep gestaan, de leider gezien en heel veel Masaii-dansers.

Zondag even een dagje kerken samen met Cheryl en Harm. We wilden met name het zingen meemaken van de dienst, maar dat duurde echter twee uur voordat ze daar aan toe waren. Toen ging het ook wel goed los, moet ik dan toegeven, springende en dansende mensen, die meer ritmegevoel in een kleine teen hebben dan wij in ons gehele lichaam. De boodschap van de dienst is ook blijven hangen, Fast and Pray. Dit komt grotendeels doordat de predikant het ongeveer 50 keer heeft herhaald, en niet door de achterliggende gedachte. Daarna nog even naar het zwembad en in de avond stond er haan op het menu, die we eerst nog even moesten onthoofden. Ik had het nog nooit gedaan, en voelde me ook een behoorlijke prutser ten opzichte van de ervaren Wilson die alles bijzonder eenvoudig deed lijken. Roger was de naam van de haan die het presteerde om elke morgen veel te vroeg te gaan kraaien.

Maandag heb ik thuis gewerkt en Harm op het land. Zware werkzaamheden onder het toezicht van kijkende donkere vrouwen (die het gewoonweg leuk vinden om een blanke man aan het werk te zien). Gelukkig kreeg hij later wat hulp van een klein kindje, met een mes zo groot als hemzelf, al wist hij het behoorlijk makkelijk te hanteren.

Een paar rustige dagen volgden, waarbij Harm en de anderen wat activiteiten hebben gedaan zoals een brommersafari, safari, markt en de ouders van Wilson bezoeken. Vrijdag 2 mei ben ik op bezoek geweest bij de plaatselijke Namelok Boys versus Geen Idee. Hele lange discussies of ik wel of niet mee mocht doen, maar uiteindelijk besloten ze dat het beter was om dat niet te doen in verband met de kans op een blessure. Na 5 minuten kijken begreep ik ook zeker wel wat ze bedoelen. Het niveau lag vrij laag, de bal ging echter heel hoog en heel hard. Van voor naar achter en van links naar rechts, spelers vlogen door de lucht, het veld was te hobbelig en de bal moest tussendoor nog even worden opgepompt. Wel een hele leuke ervaring om het enthousiasme en de vriendelijkheid mee te maken. In de rust werd ik ook gevraagd door de tegenstander om uit te leggen wat er goed en fout ging. Dat is opzich al lastig als er weinig goed gaat, maar wordt nog lastiger als er niemand Engels spreekt, al is het idee wel leuk natuurlijk.

Deze week is Toine Schouten ook aangekomen. Samen proberen we de juiste dingen te doen voor Wilson en Evelien. Die week zijn we samen een paar keer naar het stadje geweest om te werken met internet. Daarbij zijn we 1 keer afgestapt van de brommer, omdat de chauffeur absoluut niet kon rijden en zijn brommer zowat uit elkaar viel. Daarna zijn we overgestapt op een andere brommer die er halverwege achterkwam dat hij de volgende keer beter even kan kijken hoeveel benzine hij nog heeft. Halverwege gestopt om wat over te gieten van een passerende brommer. Bij het restaurantje waar we werkten hadden ze zulke smerige toiletten dat ik later in het restaurant alsnog de vliegen uit mijn boksershort kon halen. Dit zijn geen negatieve punten overigens, het is gewoon een schets van de werkelijkheid.

Dat die verschillen tussen Nederlanders en Afrikanen nogal groot zijn bleek ook wel uit het verhaal wat Evelien ons vertelde over de eerste vliegreis van Wilson. Wilson durfde niet door te trekken op het toilet, omdat hij bang was dat dan de nooduitgang open zou gaan. Hierdoor kwam hij uiteindelijk in zijn boksershort op het gangpad te staan. Overigens heb ik zeer veel respect voor Wilson die eigenlijk heel goed beide culturen kan combineren en gewoon omdat het een fantastische vent is.

Na weer een paar dagen werken hebben we de lokale school bezocht waar we hartelijk werden ontvangen en alle lessen mochten bijwonen en uit volle borst werden toegezongen door de kinderen.
Geheel volgens planning vertrokken Harm, Toine en ik donderdag naar Mombasa. Na een dag reizen vonden we ons hostel naast een moskee. De eerste dag hebben we nog geprobeerd om zonder oordoppen te slapen, maar dat blijkt echt geen optie te zijn. Een haan is een aparte manier om wakker te worden gemaakt, maar de gebedsoproepen vanuit de moskee is ook apart.

Vrijdag 9 juni hebben we een cultureel dagje gedaan met Fort Jesus, Spice Market en Old Town. Bij Fort Jesus kwam ik Sultan tegen die ik nog herkende van de tijd samen met pa. Dit werd onze gids voor die dag en dat deed hij zeer naar behoren. Op straat kwamen we de islamitische Hamida tegen die ons uitnodigde voor een bakje thee in de avond. Bij het diner wilde ik de ober fooi geven, maar hij nam het niet aan. Ik wilde maar doorzetten, totdat ik echter besefte dat het wellicht kan helpen als ik het in zijn rechtse hand zou geven. Je doet namelijk echt helemaal niets met je linkse hand, behalve je billen afvegen, overigens doe ik dat met rechts.

Zaterdag vertrokken we naar het eiland Lamu. Na een hobbelige en zeer lange reis werden we op het eiland gebracht door de ´zingende kapitein Mr.Shaggy´. Lamu is een schitterend eiland dat veel problemen ondervindt door het wegblijven van toeristen. Dit is echt heel jammer want het is mooi. Vriendelijke mensen, geen auto´s, alleen ezels als vervoervmiddel, Bob Marley als voorbeeld en lekker weer. Een beetje zeilen, vissen, zwemmen en snorkelen maakte deze ervaring compleet. De ´zelf gevangen´ vis werd opgegeten op de boot. Genietend van het mooie weer kwamen we echter als een soort kreeften van de boot af. De combinatie van wind en zon blijkt behoorlijk hard te gaan. Een van deze dagen hebben we iets verkeerds gegeten wat ervoor zorgde dat Toine en ik tijdens het snorkelen aan de kapitein vroegen om het dichtsbijzijnde eiland te bezoeken om het ´openlucht toilet´ te gebruiken.

Woensdag vertrokken we terug naar Malindi. Vroeg in de morgen werden we verwacht om de boot te nemen, met de nadruk dat we wel op tijd moesten zijn, want de bus zou op ons wachten op het platteland. Wel raar dat de conducteur en de buschauffeur ook met de boot meemoesten en echter een uur te laten aan komen zakken. In een bus vol met riekende mensen hebben we de hobbelige terugreis gehad naar Malindi. Daar zijn we geconfronteerd met heerlijke oplichters. Allereerst was er Mohammed die een fantastische voetbalwedstrijd had geregeld waarbij wij konden deelnemen. Hij moest alleen vast wat geld hebben voor de tenues en de volgende morgen zou hij ons laten zien waar het veld is. Eigenlijk was het best een goed verhaal en de volgende dag was hij ook netjes aanwezig. We liepen gezamenlijk naar de vermelde locatie, maar kwam onderweg tot het besef dat we door steeds meer gasten werden gevolgd, wat overigens echt de slechtste achtervolging ooit was. Halverwege de wandeling hadden Harm en ik al een steen in onze handen en zat mijn mes al in mijn broekzak. We vertrouwden de situatie absoluut niet en nog steeds denk ik dat we de juiste beslissing hebben gemaakt door om te draaien en terug te gaan naar ons verblijf.

Die dag probeerde een Keniaan ook nog Duits tegen ons te praten, maar in plaats van vloeiend Duits werd het vloeibaar Duits.
Na Malindi zijn we verder gereisd naar Diani Beach waar we nog een relaxed weekend hebben gehad.
Dinsdag zijn we teruggereisd naar Nairobi voor onze visa´s waar we ook weer werder geconfronteerd met de chaos van Nairobi.

Het enige wat mij nu nog rest is Burundi. Op zaterdag 24 mei zijn Harm en ik vertrokken richting Burundi om mogelijke projecten voor de stichting ´Brood voor Weeskinderen´ te bezoeken.

Om terug te komen op het punt wat rijkdom is en wat is armoede hebben we hier ons antwoord wel gekregen. Zoveel weeskinderen die je aankijken met de ogen van een onschuldig kind, maar zijn getroffen door zoveel leed in de wereld.

En dan denken wij dat we het soms slecht hebben. Of wat te denken aan vrouw ´Flora´ die is gekluisterd aan een rolstoel, maar alle energie die haar lichaam nog heeft besteed aan het bieden van een toekomst voor straatkinderen.

Wij denken vaak aan de toekomst of zijn juist bang voor de toekomst, maar hebben wel de mogelijkheid om eraan te denken. Deze kinderen proberen elke dag te overleven. Aan de ene kant is dat het leven, maar aan de andere kant zijn wij als westerlingen wel de aangewezen personen om anderen te helpen. Je ziet kinderen zonder kleding en eten of zonder ouders. Gelukkig is de rijkdom dan dat er mensen zijn op deze wereld die deze kinderen willen helpen. Ontroerend om te zien dat er mensen zijn die zich volledig wegcijferen voor anderen, zonder daar maar iets voor terug te vragen.

Een fantastische reis is voor mij ten einde gekomen, maar ik kijk uit naar het moment om weer samen met mijn familie en vrienden te zijn! Rijkdom is niet het geld wat je hebt om te reizen (hoewel het wel zeer makkelijk is), maar voor mij zijn het familie en vrienden (en de liefde, steun en het geloof wat ze hebben) en onvergetelijke en leerzame ervaringen. Kijk een kindje recht in de ogen en vraag je dan af of een kind ondersteunen een ´druppel op een gloeiende plaat´ is! Ik heb niet veel geld meer, dus is het misschien ook makkelijk praten, maar ik weet zeker dat de ´rijkdom´ in je lichaam belangrijker is dan materiele rijkdom!!

Ik wil iedereen heel erg bedanken voor alle lieve en leuke berichtjes tijdens mijn reis en hoop jullie snel weer een keer te spreken!

Liefs Ad