Nu echt alleen verder.

Het is inmiddels donderdag 28 november, de dag na het afscheid met Gerdy en Bas, waarna ik ervoor kies om eerst 2 dagen te relaxen en na te gaan denken wat ik eigenlijk ga doen. Best gek eigenlijk, ik zwaai de groep van Compassion uit en heb werkelijk geen idee wat ik eens zal gaan doen. Daar sta je dan alleen in een Nationaal Park in Ethiopië.

De 2 dagen gebruik om lekker uit te rusten en bij te komen en plannen maken. Ik besluit om via Ethiopië terug te reizen naar Nairobi en dan naar Oeganda. Na het ontbijt neem je een bajaj naar het busstation waar je compleet overspoeld wordt door mensen die deze ‘witte geldbaron’ wel willen vervoeren. Eerste rit duurde 4 uur, maar het hadden er ook 2 kunnen zijn als ze niet steeds stoppen om boodschappen te doen langs de weg. In het tweede stuk naar Agramare ontmoet ik 2 reizigers uit Alaska en Italie die mij uitnodigen om de ‘Omo Valley’ te bezoeken voor een paar dagen. Aangezien ik toch geen concrete plannen had besloot ik het er maar op te wagen. Onderweg nog even een stop in de smerigste WC die ik ooit heb gezien. Een klein gaatje, omringd met drollen en veel vliegen doet dienst als toilet. Dat betekent dus 30 seconden adem inhouden en weer naar buiten vluchten.

Een heerlijke koude douche, een spicy-ontbijt en een sterke bak koffie zorgen voor een goede start van de volgende dag. We nemen een lift in een landcruiser naar Konso en vervolgen onze tocht naar het ‘national tourist hotel’ in Dimaka. De naam klinkt mooier dan het daadwerkelijk was (het was de enige accommodatie in het dorp). Het was een hokje met een bed; bloedheet, ‘s nachts werd ik wakker van de torren die mijn biscuitjes aan het verorberen waren, geen douche en mijn behoefte heb ik ‘s nachts maar in het hoekje van de kamer in een drinkfles proberen te doen. Het eten was ronduit smerig; het brood smaakte naar grond evenals de spaghetti die ook nog eens koud was. Echter hoef je maar 1 keer buiten om je heen te kijken om te beseffen dat je het zelfs dan helemaal nog niet zo slecht hebt.

Na 2 dagen reizen en genoten te hebben van het landschap wat we onderweg tegenkwamen (ja, Ethiopië is ontzettend mooi, divers en groen) gaan we vandaag naar een stam (iemand ontmoet de avond ervoor), gevolgd door een bruiloftsceremonie. We gaan op bezoek bij een gezin en krijgen koffie met zout (dat reinigt je lichaam zeggen ze) geserveerd in een houten helm, kortom vies, maar het is onbeleefd om af te slaan. Bezoeken nog wat gezinnen in het dorp en lopen dan via een uitgestrekt maïsveld naar de ceremonie.

Het meest afschuwelijke wat ik ooit heb gezien. De vrouwen uit de stammen dansen voor de mannelijke krijgers en smeken om gemarteld te worden. Degene die het beste smeekt wordt uitgekozen voor een pak slaag waarna de striemen in het lichaam zijn te zien en het bloed uit de wonden sijpelt. 1 vrouw deed het blijkbaar zo goed, zij werd uitverkoren om een stukje uit het lichaam te snijden. Normaal sprongen de vrouwen een gat in de lucht als ze geslagen werden, maar deze vrouw moest echter huilen van de pijn (overigens zeer begrijpelijk). Daarna kwam het hoogtepunt van de ceremonie waarbij de bruidegom naakt over stieren moest springen om zijn mannelijkheid te bewijzen, maar dat was wel gaaf om te zien.

‘s Avonds krijgen we de mogelijkheid om in de bak van een vrachtwagen mee te liften naar de volgende bestemming. Op maandag ga ik weer alleen verder richting de grens. Ik kon weer meeliften met een vrachtwagen, waar ik heerlijk in de bak kon gaan zitten. Na 2 minuten kwam er echter een kip over de reling vliegen die naast me kwam zitten. Het bleek een marktdag te zijn waardoor er uiteindelijk zoveel bagage en mensen in de truck zaten dat het gewoonweg onverantwoord was. Er ontstonden ook gevechten, maar ik had een heel klein plaatsje achterin de truck en werd door mijn medereizigers zeer gewaardeerd. Waarschijnlijk omdat ik de enige blanke was; en welke blanke persoon die geld heeft (niet veel, maar zeker meer dan de meeste medereizigers) waagt zich nu aan zoiets? Tja, dat vroeg ik me na het eerste uur van de totale zes uur ook af. Uiteindelijk weer gewoon op de bestemming gekomen, waar echter bleek dat mijn Ereader gesneuveld is in de strijd.

Dinsdag 3 december begint het grensavontuur Ethiopië-Kenia. Aangekomen in Moyale besluit ik gelijk maar mijn visa voor Kenya te halen en vervoer te zoeken naar Nairobi. Iedereen is ontzettend behulpzaam bij het zien van ‘een blanke portemonnee’. Ze proberen gesprekken met je aan te knopen over voetbal en drugs (ja dat maakt Nederland echt groot); maar als ze proberen te vertellen over Michael Seedorf en vragen hoe Robin van Persie het doet bij Chelsea houdt het wel een beetje op. Door wat stammentwist rijden er geen bussen, maar ik kan meeliften met een auto de volgende dag.
1 van de medereizigers, een Somaliër, laat heel trots zijn ’hakenkruis-tatoeage’ aan mij zien; verhoogd mijn interesse in de komende reis niet bepaald kan ik zeggen.
Het blijkt een vergissing. De volgende dag rijden er geen auto’s meer, de twisten zijn veranderd in een oorlog. Halverwege de dag begint iedereen in het dorp te rennen en schuilen in de winkels (zeecontainers) als de geweerschoten en kruiddampen wel heel dicht bij komen. Samen met 2 Japanners en een Saoedi besluit ik het voorbeeld te volgen en daarna terug naar de grens te rennen, terug Ethiopië in.

We slapen weer in Ethiopië en na een paar dagen gevechten zijn er inmiddels ongeveer 12 blanke mensen (inclusief 2 Japanners) gestrand aan de grens, waardoor het zowaar gezellig wordt. 2 Belgen in een oude Bentley, nog 2 gestrande Belgen in een busje, 2 ontzettend angstige Russen, een Poolse fietser, een humoristische, maar veel te zware reiziger uit Engeland, een Italiaan en de Saoedi zijn mijn gezelschap. Wanneer de wegen weer open zijn kan ik met de 2 Russen (Alexander en Tatjana), de 2 Belgen en de Engelsman meerijden richting Nairobi.

Een paar gekke dingen die ik mee maakte aan de grens zijn de volgende:

de Saoedi had continu de behoefte om me aan te raken en mijn hand vast te houden, voelde niet comfortabel. Hij begon na 3 dagen ook te klagen dat hij geen geld meer had voor de bus, maar dat is ook niet zo gek als je besluit om wel elke avond naar de nachtclubs te gaan.

We zijn bijna met het vliegtuig naar Nairobi vertrokken, alles was al geregeld. Er was echter 1 probleem; het vliegtuig kon nergens landen, dat waren ze gemakshalve vergeten te vermelden.

Als je eten besteld is het voor de Saoedi blijkbaar een gewoonte om lekker mee te eten en aangezien je dit met je handen doet is dit niet echt hygiënisch, maar dat is met meer dingen natuurlijk zo.

De 2 Bentley-Belgen zijn ontzettend leuke mensen die echter meer luxe gewend zijn dan ik de afgelopen tijd heb gehad. Ik vond dat we na een dag rijden een prima hotel hadden, maar hij had klachten over alles: geen bier, slechte douche/WC en het bed was tekort en het kussen was vies. Gelukkig waren er geen andere opties, waardoor we besloten er te blijven.

Inmiddels is het 10 december en vertrekken we richting Isiolo, het laatste station voor Nairobi. Alexander en Tatjana besluiten vanuit daar een park te bezoeken en ik wil naar Nairobi, dus onze wegen scheidden. Ik wil ze bedanken en klop op de deur. In het gebrekkige Engels zegt Tatjana dat ze eraan komt, dus ik wacht even. Ik hoor de wc doortrekken en dan komt ze naar buiten met de zweeddruppels op het gezicht en verwilderde haren. Naast het feit dat ze samen al 4 dagen precies dezelfde kleren dragen maakt dit me ontzettend melig en voordat ik ze wil bedanken krijg ik de slappe lach. Uiteindelijk toch bedankt natuurlijk, het waren zeer aardige mensen die me erg hebben geholpen.

De busreis naar Nairobi van 5 uur was de vreselijkste tot nu toe. We werden met 4 mensen op 3 stoelen gezet, er lagen overal kinderen in de bus en tegen mijn benen aan, het stonk verschrikkelijk en de muziek is verschrikkelijk. 5 uur lang komt er uit de speakers ‘al Allah’….., ‘al Allah’….. etc, en mijn zitplaats was naast de speaker.

Aangekomen in Nairobi kom ik de Italiaan weer tegen; we blijken in hetzelfde hotel te zitten en dezelfde bus naar Kampala te nemen de volgende dag. Leuk om wat gezelschap te hebben voor de lange reis. Het was ook de dag waarbij ik mijn ‘eerste Afrikaanse date’ heb gehad. Tijdens een bak koffie begint een Keniaanse non van 44 jaar tegen me te praten en trakteert me op een bak koffie. Leuk gesprek gehad en de volgende dag hebben we nog wat gedronken en wat gegeten.

De reis naar Kampala verliep voorspoedig, had heerlijk wat beenruimte, maar 14 uur is nog steeds vrij lang. Vrijdagmorgen 13 december komen we aan in Kampala waar het nog bijna fout gaat doordat de bus en een vrachtwagen op elkaar afstevenen, maar op het laatst allebei uitwijken en alleen de zijkanten elkaar raken, niks aan de hand dus.

Van vrijdag tot maandag heb ik besteed aan relaxen, wandelen en zwemmen bij het Backpackershostel in Kampala. Prima hostel overigens, maar de kamers zijn slecht geïsoleerd. Ik was wat onfortuinlijk doordat mijn buren een verliefd stel was dat het nodig vond om 3 keer per nacht de liefde te bedrijven. Zaterdag loop ik lekker door het centrum (een heerlijke comfortabele stad overigens) en valt mee de drukte op bij alle TV-winkels. Eerst dacht ik aan een uitverkoop, er stonden zeker 100 mensen voor de winkels, maar ze zijn met zijn allen Arsenal-City aan het kijken op een tv die in de winkel staat. ‘s Avonds wat gedronken met Rob (uit Wales, in Oeganda voor zaken) en Julius (Oegandese advocaat). Hun status zorgde ervoor dat we overal VIP-plaatsen hadden en ze ons belangrijk vonden; grappig om mee te maken. Over vrouwelijke aandacht hoef je niet klagen; alleen is het zeer moeilijk om onderscheid te maken tussen de vele vrouwelijke prostituees en de rest.

Op dinsdag vertrokken naar Jinja voor 2 dagen, om te gaan raften op de Nile. Dit was zo gaaf dat ik er zeker van ben dat ik het ook op de Zambezi-river wil doen. De eerste keer dat de boot omslaat en je onder water geraakt probeer je nog boven te komen, maar het water is veel sterker, daarna laat je het gewoon gaan en kom je een paar seconden later weer ergens boven water en wordt je weer opgepikt door de begeleiding. Soms zijn de golven zo hoog dat je gewoon ‘in de lucht aan de peddelen bent’; geweldig.

De komende tijd staan mijn reis naar Tanzania en Zanzibar op het programma en wellicht een aansluiting bij een overlandingsgroep naar Cape Town. Benieuwd wat de komende tijd weer gaat brengen!

Iedereen overigens bedankt voor de leuke berichtjes etc. !

Ik hoop de komende tijd weer voldoende positieve (en wellicht ook minder positieve) dingen mee te maken, zodat het weer de moeite is om te schrijven.

Liefs,

Ad