Toch gebroken

Toch gebroken. Compassion reis 2013

Een lach en een traan krijgt een vervolg bij het verslag over de Compassion-reis in Ethiopie. Wachtend op het vliegveld om mijn zus te verrassen. Gerdy en Bas maken deel uit van de ondernemingsreis van Compassion en komen over enkele minuten aan op het vliegveld. De drukte op het vliegveld is echter overweldigend. Het blijkt een soort immigratie te zijn van een ‘islamitisch leger’ dat ook werd verwelkomd door de complete families. Het zorgde voor een chaotische en rare situatie op het vliegveld. Duizenden mensen wachten op de parkeerplaats, maar ook honderden in de aankomsthal en proberen door de beveiliging heen te komen. Sommige worden met stokken weggeslagen, maar blijven het toch proberen.

Rijen met honderden wachtende vrouwen in Burka’s vechten letterlijk om plaatsjes in de wachtrij. Door het gebrekkige onderscheid is het echter voor de bewakers lastig om de juiste personen te straffen. Ik heb nog steeds geen idee waarom al deze mensen de aankomsthal wilden binnendringen. Wat ik wel weet is dat ze ervoor zorgden dat ik ongeveer drie uur moest wachten op de groep.

Dat pa dit kledingstuk in Veen wat minder vaak tegen is gekomen ontdekte ik toen hij de volgende totaal onschuldige opmerking plaatste toen het regende in Burundi: ‘zo’n ontzettend handige regenjas zou ik ook wel willen.’

Het weerzien met Gerdy en Bas was verrassend en leuk; tevens als de kennismaking van de groep. Door de deelnemers uit de groep ben ik fantastisch opgevangen. Het is een groep Nederlandse ondernemers met belangstelling voor het werk van Compassion en/of de ontwikkeling van hun sponsorkind. Compassion is een christelijke organisatie die de armoede wil bestrijden. Dit klinkt als een standaard verhaal en daar ging ik eerlijk gezegd ook vanuit.

In de praktijk blijkt dit toch iets anders te gaan. We maken kennis op het terrein van Compassion in Addis met de werkzaamheden van Compassion. Dan krijgen we heerlijke koffie die zo sterk is dat Gerdy hem na 1 teug achterover heeft gegooid; daarmee bedoel ik, achter in de bosjes.

De eerste dag bestaat uit een bezoek van het project en home-visits bij mensen thuis; een bezoek bij het sponsorkind thuis (daarnaast een introductie in het werk van Compassion op het terrein van Compassion in Addis Abeba en). Grotendeels armoedige hutjes; bestaande uit takken, golfplaten leem en plastic (als je vroeger een hut bouwde zag het er vaak nog beter uit dan deze huizen). Het geluk wat deze mensen uitstraalden over het feit dat hun kind geholpen mocht worden door Compassion was bijzonder en confronterend. Ik weet ook zeker dat mensen die zeggen dat dergelijke goede doelen toebehoren aan een zinloos uitgavenpatroon nog nooit daadwerkelijk een kind of moeder uit deze armoede in de ogen hebben gekeken (een gebochelde rug van een moeder, een afgeleefd kindje van ongeveer 10 jaar en veelal weggelopen vaders zijn maar een paar voorbeelden van de meestal schrijnende thuis situaties).

Een voorbeeld wat dit met mensen doet: de sponsorouders van het kind bestaande uit een fiere vrouw en een stoere man van 2 bij 1 meter komen na het bezoek zelf naar buiten lopen als ’kleine kinderen’. Dat is ook iets belangrijks wat ik meekrijg van deze groep: het is niet erg om emotie te tonen; maar blijkbaar hebben mannen (ja ik ook) vaak de behoefte om zich groot te houden.

Een speciale vermelding voor het echtpaar Ab en An. Het lijkt net een stripverhaal: Ab en An op reis door Afrika. Veel respect voor ‘deze opa en oma’ van de groep, ook omdat dit de eerste keer is dat ze buiten de Nederlandse landgrenzen komen.

De tweede dag bezoeken we de school van Compassion. De visie is om iedereen op school te krijgen en de beste leerlingen de mogelijkheid te geven tot een universitaire opleiding om uiteindelijk de impact te vergroten en het land vooruit te helpen. Daarna een home-visit met 6 personen. De vrouw heeft het aan haar maag en nieren, woont in een hut zonder faciliteiten en haar man is weggelopen. Toch is ze zo dankbaar dat haar kind misschien een toekomst heeft. Snikkend beantwoordt ze onze vragen en vol dankbaarheid neemt ze afscheid van ons. Ik voelde me behoorlijk schuldig, omdat ik 1 van de personen ben die sceptisch was en zelf geen poging doe om iemand te helpen. Dat is iets waar ik bij terugkomst in Nederland toch maar eens serieus over na moet gaan denken.

In de namiddag gaan we naar een funpark met de kinderen. De meeste kinderen hebben nog nooit zoiets meegemaakt en genieten dan ook met volle teugen van het park en het samenzijn met hun sponsor. Zondag bezoeken we een kerkdienst in Debre Zeit en daarna een landbouwproject. Dit Nederlandse echtpaar is hierheen gekomen met een visie en een missie; ontzettend knap wat ze in de praktijk brengen. Het overige van de dag besteden we aan reizen naar de volgende locatie. Een heerlijk hotel aan de rand van een klein meertje. Na een paar indrukwekkende dagen is het heerlijk om wat tijd voor jezelf te hebben.

‘s Avonds heb ik met de leiding afgesproken om tot woensdag mee te reizen. Op maandag bezoeken we een ander Nederlands bedrijf en reizen naar het volgende project in Awassa. De reis is dermate lang dat we geen activiteiten meer hebben deze dag.

Dinsdag bezoeken we het moeder-kind project. Een mooi project waarbij er getracht wordt om moeders te helpen tijdens hun zwangerschap en ook in de toekomst. Door de moeders een opleiding en eventueel een lening te geven ontstaan er mogelijkheden waardoor ze zelf voor hun kind kunnen zorgen.

Woensdag vertrekt de groep richting Addis Abeba. Het afscheid was emotioneel. De gesprekken die je gedurende de week deelde waren heel diepgaand; waardoor je veel mensen beter leert kennen en begrijpt dat ‘elk huis zijn kruis heeft’. Veel van deze problemen of dingen waar je mee zit ga je toch ‘wegrelativeren’ door de problemen die je hier bij veel mensen ziet. Gedag gezegd tegen heel de groep en op het laatst tegen Bas en Gerdy. Heel de week probeerde ik me groot te houden, maar toen mijn zus en ik elkaar aankeken barstten we allebei in snikken uit. Gelukkig geldt ook hiervoor dat de mooie herinneringen blijven bestaan.

Ik wil de groep heel erg bedanken voor de mogelijkheid om mee te reizen en het werk van Compassion in de praktijk te zien. En daarnaast ben ik erg blij dat ik zo’n zus en zwager mag hebben; wat een bijzondere ervaring om dit samen te delen.

Twee grappige opmerkingen wil ik jullie ook zeker niet onthouden.

- iemand vraagt aan kind; what’s your age? Uiteindelijke antwoord: ‘nee heb ik niet’.
- de rijstijl werd door Harold vergeleken met: ’aan de kant of in de krant’.

Daarom dank je wel Nathan, Elkin, Bas en Gerdy voor de mogelijkheid. Maar natuurlijk ook de rest van de groep voor de gezelligheid en ook de mooie gesprekken: Peter, Harold, Wim, Jenny, Anneke, Jan, Jan Poels, Harmjan (slaapkamermaat), Herman, Gertjan, Evert, Erika, Ab, An, Germaine, Petra en Adrie. Ik hoop dat ik een aantal van jullie levenslessen in de praktijk mag brengen en Harmjan: tot in Azië!!

En nu al 2 dagen echt niets gedaan. Ice Age gekeken, muziek luisteren en een rondje lopen zijn ongeveer mijn bezigheden. Even heerlijk niets en morgen begint het reizen weer. Overland-trip naar Oeganda (een totaal van ongeveer 30 uur met de bus).

Ik hoop over 2 weken weer voldoende te hebben meegemaakt zodat het moeite waard is om een verhaal te schrijven.

Liefs,
Ad